609

wow.
ktoś to czyta, albo się gubi w necie.

PISAĆ DALEJ TĄ HISTORIE? *.*

 -Wooo...Sama się nauczyłaś?-zapytał Feniks.
 -Tak, nikt ze znajomych nie umie.-uśmiechnęła się.
 -To szacun.-chłopak w lekkim szoku podszedł do niej i odebrał gitarę.
 -No, ładnie,ładnie.-Martin uśmiechnął się i wręczył jej napój.-proszę. Umiesz jeszcze na czymś grać?
 -Nie, na pianinie się uczyłam, ale zdecydowałam jednak przejść na gitarę.-dziewczyna usiadła na sofie trzy osobowej, przy której stał fotel Feniksa.
 Pokój ten był dość opszerny, bo miał jeszcze niewielką scenę po prawej stronie na której leżały futerały od gitar a w nich instrumenty, piecyki i mikrofony, na ziemi walały się kartki papieru z nutami. Scena była niewysoka. Miała zaledwie metr wysokości. Z jej lewej strony stały drzwi, które były pomalowane na czerwono. Przed nią stała sofa i fotel. Za nimi stał malutki barek gdzie przeważnie chowane alkohole, a czasem nawet narkotyki. Koło barku stała niewielka komoda, przy której stało pianino i kilki gitar klasycznych. Za fotelem stała perkusja. Koło wejścia była duża szafa, gdzie pewnie znajdowały się ubrania i inne rzeczy.
 -Przyjemnie tu.-uśmeichnęła się i wypiła duży łyk.
 -No ba!-zaśmiał się Feniks nadal próbując zagrać jeden słynny kawałek.
 Dziewczyna czuła się przy nich inaczej, niż przy Alexie, Willu, tak bezpieczniej, lepiej.. No poprostu inaczej.
 -Jesteśmy!!-przez czerwone drzwi wpadła dwójka chłopaków.
 Jeden z nich miał skórzaną kamizelkę, spodnie w moro i glany, drugi natomiast miał bluzkę z logo Bring me to Horizon, czarną bluze, jeansy, trampki i futerał od gitary w ręku.




 -Dominic... czekam od półtorej godziny!-Feniks wstał z fotela i wyrwał mu gitarę.- Ile można?
 -Sorry, ale to wina Gabriela.
 -Moja?-odpowiedział nalewając sobie coli do szklanki.
 -Twoja, człowieku.. Ty wiesz ile na niego czekałem?- Dominic zwrócił się do Feniksa.
 -Dobra, najważniejsze, że cie już mam!-i pocałował gitarę.
 -A to? Kto to jest?-Gabriel przysunął się do Alice patrząc na nią.
 -To jest Alice.-odpowiedział Martin, kiedy dziewczyna podawała chłopakowi rękę.-Nowa.
 -Nowa?-zapytał donośnie Gabriel.-Nowa, nowa?
 -Nowa?!-powtórzyła ze zdumieniem Alice.
 -No tak. Jesteś nowa. Mamy zamiar cię włączyć do naszego kółka. Zgodzisz się?-zapytał Feniks.
 -No pewnie.. Jasne.. Ale wiecie..
 -Tak?-dodał Dominic.
 -Ja mam przyjaciela..
 -Ha! I pewnie będziesz chciała go w to włączyć? Tak?
 -Chciałabym..
 -To go tutaj przyprowadź.. Fajnie będzie poznać nowego kolesia.-uśiechnął się Martin.
 -Nie ma mowy! Nie znamy gościa.. - odpowiedział Dominic. - nie wiadomo kto to może być! Opamiętaj się Martin!- wtedy Dominic do niego podszedł i lekko szturchnął jego głowę.
 -Spokojnie.. Nie ma obaw. -odpowiedział brunet.- przyprowadź go.
 -Nie!- krzyknął Dominic.
 -Słuchaj.. to nie ty..
 -Wiem!! Ale nie możesz go tu przyprowadzić..-zwrócił się do Alice.-Przykro mi.
 -Nie ma sprawy..
 -Możesz..
 Wtedy Dominic szybkim ruchem wyjął nóż z kieszeni i przystawił mu do szyi.
 -Nie może..
 -Może , może..-Martin się uśmiechnął i popatrzył na swój nóż i przystawiony do żebra Dominica.
 -Dobra.. Ale nie wiem co na to Mike..-nóż schował do kieszeni. Serce Alice zaczęło mocniej bębnić. Imię jej byłego chłopaka nadal wywierało na niej tyle emocji. Po policzku popłynęła jej łza.
 -Nie płacz.. Po prostu boję się, że.. coś się nam stanie.. Nie jesteśmy normalnymi chłopakami..-chłopak delikatnie ją przytulił.
 -Dominic, nie dlatego. Rozumiem o co wam chodzi.. Nie chcecie już żadnych 'nowych'. OK. Ale to imię.. Mike.. Tak się nazywał mój były, który zmarł.
 Dominic przytulił ją mocniej.
 -Tak mi przykro..
 -Dobra, koniec tych czułości! -Martin odepchnął Dominica od Alice.- Ja muszę już iść.. Ty Dominic chyba też..
 -Tak, tak, niestety..- chłopak założył kaptur na głowe i wyszli z Martinem przez czerwone drzwi.

8. Wszyscy byli w szoku.

 -Halo?-w słuchawce odezwał się męski głos.
 -Hej, tu Alice..-dziewczyna odpowiedziała.-dałeś mi wczoraj numer telefonu no i.. tak..
 -Postanowiłaś zadzwonić?
 -Tak!-zdziwiło ją to bo właśnie miała to powiedzieć- Dokładnie.
 -Chcę się spotkać, może w centrum za 10 minut?-zaproponował.
 -No jasne, z chęcią.-i się rozłączyła.
 Telefon wepchała do kieszeni i ruszyła w kierunku centrum, gdzie znajdował się niewielki park.
 Szła dość szybko, a że miała kawałek do przejścia była punkt na miejscu spotkania. Koło niej pałętało się mnóstwo par, rodzin z małymi dziećmi, studentów i innych ludzi. Zaczęło się rozglądać za chłopakiem w czarnym kapturze i zauważyła go siedzącego na jednej z ławek.
 Podeszła do niego.



 -Cześć-chłopak wyjął słuchawki z uszu- mogę się dosiąść?-uśmiechnęła się i usiadła.
 -Hej,-chłopak zrobił jej trochę miejsca-jasne, siadaj. Miło mi , ze się odezwałaś.-odpowiedział i się uśmiechnął.
 Był to pierwszy uśmiech, który dziewczyna zobaczyła na twarzy Martina. Wydawał się taki szczery, taki miły, taki uprzejmy.. Bardzo przypominał jej uśmiech Mike'a.
 -Czego słuchasz?-dziewczyna zabrała mu jedną słuchawkę i włozyła sobie do ucha. Leciał Guns N Roses.-fajne.-uśmiechnęła się.
 -Wiem, uwielbiam ich. Chcesz się przejść?-chłopak wstał poprawiając swoją czarną skórzaną kurtkę zza którą ukrywała się bluzka z logo AC/DC.
 -No pewnie, a gdzie mnie zabierzesz?- uśmiechnęła się. Chłopak zdjął kaptur i poprawił włosy bardziej na bok. Spod jego czarnych kosmyków wyłoniły się dwa kolczyki. Jeden na wardze, a drugi w brwi. Dziewczynie zabrakło tchu.
 -Wydajesz się miła, ufna, inna.. Więc zapoznam cię z moimi kumplami.-chłopak usmiechnął się i ruszył w kierunku starych bloków. Dziewczyna stanęła chwile jak wryta.
 -Słucham? Ufna, inna? Że niby ja? I kumple.. My siebie ledwo znamy..-wystraszyła się trochę wsuwając rękę w kieszeń od spodni by sprawdzić czy ma przy sobie scyzoryk. Zawsze go nosiła.
 -Nie bój się.- chłopak podszedł do niej, złapał za dłoń i ruszyli.
 Po kilku minutach łażenia między blokami dziewczyna zapytała.
 -Martin, daleko jeszcze?
 -Nie, to tutaj.-chłopak przyśpieszył kroku i skierował się do jednej z klatek, wcisnął kod i znaleźli się na najmroczniejszej klatce świata.
 W tej samej chwili z jednego z mieszkań wyszła starsza pani. Chłopak powiedział jej kilka milych słów, staruszka się uśmiechnęła i wyszła.
 -Chodź.-szepnął i zszedł schodami na sam dół. Po czym wpisał kolejny kod i otworzył drzwi do dziwnego pomieszczenia. Chłopak puścił ją przodem. Alice lekko schyliła głowę, bojąc się , ze coś na nią spadnie i odchyliła materiał wiszący na ścianie. Weszła na dośc długi korytarz kończący się na drzwiach do oświetlonego pomieszczenia. Chłopak wszedł za nią i zapalił światło. Dziewczynie ukazały się dwie ściany luster. Po prawej stronie podłogi leżała jedna skórzana kurtka i gitara, a przy drzwiach do drugiego pomieszczenia leżały glany.
 Chłopak leciutko popchnął ją do przodu , żeby poszła pierwsza i się uśmiechnął. Dziewczyna ruszyła do drzwi patrząc na swoje odbicie i zwalniając krok. Chłopak zaczał się cicho śmiać i też zwolnił robiąc głupie minu do luster.
 -Wiesz.. - Alice spojrzała na niego - wydawałeś się poważniejszy na początku.
 -No cóż.. Próbuję ukryć w sobie tą dziecinność, śmiałość.. - zaśmiał się, złapał ją za rekę i otworzył drzwi.
 -A może zapukasz?!-zapytał złowrogim głosem chłopak siedzący na fotelu i strojący gitarę.
 -No cóż..-Martin wszedł do pokoju zamykając za Alice drzwi.-a może się przedstawisz?-zaśmiał się.
 -A proszę.-chłopak wstał i odłożył gitarę.-Feniks jestem.-chłopak podał Alice rękę.-witam.
 -Feniks? Oryginalne imię.-uśmiechnęła się.- Alice jestem.
 -Miło mi.-i pwrócił na swój fotel nadal strojąc gitarę.-Dominica jeszcze nie ma. Eeemm.. Gabriela także, i Jakuba też nie.
 -No ok, ok. Coś do picia?-zwrócił się do dziewczyny odkręcając cole.
 -Tak , poproszę. -odpowiedziała i podeszła do Feniksa.-od dawna już grasz?
 - Od ósmego roku życia. - uśmiechnął się - a ty ?
 - Od niedawna.
 -Uczysz się sama?
 -Tak.-usmeichnęła się.
 -To zagraj coś.-wręczył jej elektryczną gitarę.-ale ze słuchu grasz? Nuty ci nei potrzebne?
 -Nie, nie mam nut, ze słuchu wszystko.-odebrała gitare.
 Feniks podłączył ją do głośnika, dziewczyna zagrała im poczatek bvb-the legacy.
 Chłopaki byli w szoku.